Zenuwachtig zat ik in de auto. Mijn ouders brachten me weg naar een Gavekamp. Nog geen tien kilometer van huis, maar het voelde als een sprong in het diepe. Een week optrekken met Nederlandse jongeren en jongeren met een vluchtachtergrond. Voor mij de eerste keer dat ik echt vluchtelingen van mijn leeftijd zou ontmoeten.
Ik had ideeën. Goede bedoelingen. Ik dacht te weten wat vluchtelingen nodig hadden: aanpassing, integratie, stabiliteit. Misschien kon ik iets delen van het geloof — ik had tenslotte al veel geleerd in het kerkelijk jongerenwerk.
Maar tijdens een bijbelstudie ging het anders dan verwacht. Een Pakistaanse jongen vertelde hoe God met hem meeging op de vlucht. Niet ver weg, maar dichtbij. Beschermend. Troostend. Zijn ogen glommen, zelfs in zijn onzekere leven nu. Zijn geloof was rauw, echt, doorleefd. Ik viel stil. Wat zeg je tegen iemand die bombardementen heeft overleefd? Kun je praten over hoop als jij die zelf vooral in theorie kent? Ik kwam om te geven, maar ontving iets dat ik zelf miste: God die persoonlijk in mijn leven is. Op dat kamp kwam ik Hem tegen. Die ontmoeting veranderde me. Inmiddels werk ik al twaalf jaar bij stichting Gave en dat moment als twintiger op kamp blijft me bij. Ontmoeting haalt je uit je bubbel. Het maakt milder. Niet naïef — ik weet dat niet iedere vluchteling hier kan blijven. Maar een stellige mening staat vaak het ontmoeten in de weg. Ook in die spiegel kijk ik regelmatig. Soms zie ik christenen terughoudend zijn. Voorzichtig. Afwachtend. Maar Jezus riep ons niet op tot afstand. Hij koos voor nabijheid. Voor liefde. Voor het zien van de ander. Of iemand nu tijdelijk ‘verblijft bij de poorten van de stad’ of dat iemand zich wil vestigen in jouw omgeving. Door Gods ogen wil ik naar vluchtelingen kijken en de mens zien.
Dankzij mijn vrienden die ooit gevlucht zijn, is mijn geloof dieper geworden. Eerlijker, persoonlijker. Ik zou niet meer zonder hen kunnen.
Deze column verscheen eerder in Onderweg magazine. Meer weten over die Gavekampen? Dat kan hier!