Skip to content

De kleine

Vanmiddag zat ze aan tafel. Honderduit, veel details over de komende tijd te delen. De consulent, die ons komt voorbereiden op het krijgen van de eerste baby. De kraamzorg had haar gestuurd en we luisteren aandachtig. ‘Oke, dus het is slim om 15 hydrofiele doeken te hebben, ter grootte van 70 x 70 cm.’. Ik kende die dingen nog niet, maar als aanstaande vader moet ik er toch aan geloven. De enorme lijst lopen we langs. Wat is noodzakelijk? En wat niet?

‘Vaseline in een tube, is hygiĆ«nischer dan een potje waar iedereen in zit.’ Zo ratelt ze nog even door met alle informatie. Ik kijk er naar uit, als de kleine er eenmaal is. Niet perse de bevalling, maar dat komt vast goed. Zeker als ik kijk hoeveel professionals hierbij betrokken zijn.

En toen viel mijn oog op een nieuwsbericht. Tussen de 60 mensen die opeengepakt zitten, lag een vrouw die net een kind had gebaard. Een migrantenboot, op weg naar een Canarisch eiland. Bizar. En levensgevaarlijk lijkt me.

Dan de zin ‘Moeder en kind zijn met de helikopter naar een ziekenhuis gebracht. Ze maken het goed.’. De rest bleef achter. Bizar verschil weer. Ook met al die hydrofiele doeken, zalfjes en luiers die in de komende tijd ons huis binnenkomen.

Ongelijk verdeeld. Totaal willekeurig ben ik enorm in het voordeel. Ik gun het mijn kleine van harte, daar wil je toch het beste voor! Duidelijk wordt het voor mij wel: als je het goed hebt, heb je te delen. Of misschien wel altijd. Zoals op die boot ook ruimte is gemaakt voor deze vrouw, temidden van de onrust. Jij hebt, net als ik, te delen van wat je zelf gekregen hebt.

Hier vind je het nieuwsbericht dat ik las. Ook de foto komt hieruit(Copyright NOS).

Oorlog of vrede?